Οι δρόμοι της Θάλασσας.

Πότε θα πάμε απέναντι ?

Χρόνια περπατήσαμε τίς ίδιες στεριές στα ίδια πλακάκια της παραλίας πού άπειρες φορές τα μετρήσαμε...

Πότε θα πάμε?

Θάλασσες μού είπες ο κόσμος καί νησιά  παραδεισένια γεμάτα δροσιές και νάματα

Πότε?

Οι ώρες γέρασαν να μας περιμένουν καί τα μνήματα γέμισαν αγάλματα καί καντήλια αναμένα...

Πότε?

Να με κάψουνε θέλω...

στάχτες  μοιρασμένες στα κύμματα...

θάλασσα να μεταμορφωθώ, νάνοίγω δρόμους να περνώ...

να μη υπάρχω γιά κανέναν...

Μιά ζωή ονειροβατώ  και εσύ τροφοδοτείς το όνειρο με τίς υποσχέσεις σου ...και τίς απατηλές σου αποδράσεις ...δρόμους χαράζεις

ζωγραφίζωντας...

δρόμους στήν θάλασσα

Βυθός... αφρός...ουρανός...

σαν τον Οδυσέα πλανήθηκε δές...μέσα στα χρώματα

είκοσι τόσα χρόνια

Ε!καί λοιπόν?Δεν περπάτησες ποτέ σου επάνω σε νερό?Περπάτησες!

Σε ρωτάω πότε και βαθειά μέσα μου γνωρίζω, ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα με πάς απέναντι...ολα είναι μιά απάτη,μιά ψευδαίσθηση.

Εδώ είναι το λιμάνι

Ενα καράβι πάει γιά τον Νοτιά το Bella Aourora μοιάζει...

Απέναντι μου ο Ολυμπος !

καί ο κόσμος πού πιά με τρομάζει...

Θα μείνω εδώ.

Ζω..γραφίζωντας!