'Ο Φάρος και τα τρία του παιδιά'

Περπατούσα... τα βήματα και η καρδιά ένα προορισμό είχανε...να δώ ξανά τον Φάρο και ας γνώριζα ότι  ήτανε κλειστός παρατημένος έρημος..σβηστός...Ο Φάρος και απέναντι τα τρία του παιδιά έτσι  μας έλεγε η Μαμά καθώς πηγαίναμε τόν καθημερινό μας περίπατο...Λύγισαν τα πόδια μου καθώς τα είδα από μακριά να γέρνουνε...
Υποκύπτουν τα κτήρια εμπρός στής θάλασσας τα πόδια... .αργά και σιγανά γονατίζουν  σαν  άνθρωποι ανήμποροι γερασμένοι...παραμελημένοι....Ποθούσα να ξαναβρεθώ εκεί που μεγάλωσα εκεί πού έμαθα να αναπνέω .να αγαπάω να ζώ...να κολυμπάω..και ας μην ήτανε κανείς εκτός απ'τα χαλάσματα να με περιμένει..και όμως...το πρώτο πράγμα πού αντίκρυσα  στή ακτή ήταν το πυθάρι τών ευχών μας..Τό πυθάρι μας..Σπασμένο,ξεβρασμένο στήν  όχθη..Θυμάμαι...Κάθε μου μέρα και μια γραφή σ'ενα μικρό χαρτάκι  καί μιά ευχή κάθε ευχή και μιά προσδοκία , μιά προσευχή ,μια προσμονή ,μιά ανοικτή πόρτα στα σκαλοπάτια των ονείρων ...Νά  γίνει αυτό και εκείνο και το άλλο γέμιζε το πυθάρι μου όνειρα και ελπίδες.Αδέλφια,φίλες, φίλοι ,γνωστοί και άγνωστοι γίνωνταν θεατές στο παιχνίδι τών ευχών  και ο Φάρος εκεί να μας φωτίζει να μας προστατεύει γιά να πραγματοποιούνται όλα όσα θέλησαμε...Τί έγινε και μετά τόν παρατήσαμε?Γιατί φύγαμε?Γιατί όταν μετά από όλα οσα θέλαμε και αποκτήσαμε στόν Φάρο δεν γυρίσαμε?Γιατί ένα ευχαριστώ ποτέ δεν τού είπαμε..?..Πόσο αχάριστα και εγωιστικά φέρθηκαμε στό μόνο αληθινό φώς της ζωής ...Το πιθάρι των ευχών μας έσπασε  και τώρα πιά  όνειρα δέν γεννάει ..και ο Φάρος  δυστιχώς  κλειστός θα παραμείνει....δυσβάσταχτα αντέχω τήν ερειπωμένη παρουσία του...Θά κλείσω  ακόμα εναν κύκλο της ζωής  στην άμμο. ..  Φεύγωντας θα πάρω  γιά πάντα μέσα μου το φώς του ...