Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

'Ο Φάρος και τα τρία του παιδιά'



Περπατούσα... τα βήματα και η καρδιά ένα προορισμό είχανε...να δώ ξανά τον Φάρο και ας γνώριζα ότι  ήτανε κλειστός παρατημένος έρημος..σβηστός...Ο Φάρος και απέναντι τα τρία του παιδιά έτσι  μας έλεγε η Μαμά καθώς πηγαίναμε τόν καθημερινό μας περίπατο...Λύγισαν τα πόδια μου καθώς τα είδα από μακριά να γέρνουνε...
Υποκύπτουν τα κτήρια εμπρός στής θάλασσας τα πόδια... .αργά και σιγανά γονατίζουν  σαν  άνθρωποι ανήμποροι γερασμένοι...παραμελημένοι....Ποθούσα να ξαναβρεθώ εκεί που μεγάλωσα εκεί πού έμαθα να αναπνέω .να αγαπάω να ζώ...να κολυμπάω..και ας μην ήτανε κανείς εκτός απ'τα χαλάσματα να με περιμένει..και όμως...το πρώτο πράγμα πού αντίκρυσα  στή ακτή ήταν το πυθάρι τών ευχών μας..Τό πυθάρι μας..Σπασμένο,ξεβρασμένο στήν  όχθη..Θυμάμαι...Κάθε μου μέρα και μια γραφή σ'ενα μικρό χαρτάκι  καί μιά ευχή κάθε ευχή και μιά προσδοκία , μιά προσευχή ,μια προσμονή ,μιά ανοικτή πόρτα στα σκαλοπάτια των ονείρων ...Νά  γίνει αυτό και εκείνο και το άλλο γέμιζε το πυθάρι μου όνειρα και ελπίδες.Αδέλφια,φίλες, φίλοι ,γνωστοί και άγνωστοι γίνωνταν θεατές στο παιχνίδι τών ευχών  και ο Φάρος εκεί να μας φωτίζει να μας προστατεύει γιά να πραγματοποιούνται όλα όσα θέλησαμε...Τί έγινε και μετά τόν παρατήσαμε?Γιατί φύγαμε?Γιατί όταν μετά από όλα οσα θέλαμε και αποκτήσαμε στόν Φάρο δεν γυρίσαμε?Γιατί ένα ευχαριστώ ποτέ δεν τού είπαμε..?..Πόσο αχάριστα και εγωιστικά φέρθηκαμε στό μόνο αληθινό φώς της ζωής ...Το πιθάρι των ευχών μας έσπασε  και τώρα πιά  όνειρα δέν γεννάει ..και ο Φάρος  δυστιχώς  κλειστός θα παραμείνει....δυσβάσταχτα αντέχω τήν ερειπωμένη παρουσία του...Θά κλείσω  ακόμα εναν κύκλο της ζωής  στην άμμο. ..  Φεύγωντας θα πάρω  γιά πάντα μέσα μου το φώς του ...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

'Προσμονή'

Η κάφτρα του Ηλιου έμμελε να σβήσει  σε λίγα λεπτά...ο Ουρανός έκανε το τελευταίο τσιγάρο και μου έστειλε σινιάλα με τόν καπνό...
  ...Σήμερα το βράδυ  θα κάνει κρύο ...Ας κάνει σκέφτηκα...






και προσευχήθηκα....

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Aγναντεύοντας...





Κάπου εκεί ..είσαι και εσύ.Μέσα στόν ήλιο πού βουλιάζει αργά και σέρνει μαζί του  τίς στιγμές τα λεπτά...τα δευτερόλεπτα ...τίς συνήθειες μας ...βραδιάζει σε λίγο...


  • Κάπου εκεί βρίσκεσαι,στα χρώματα  πού πνίγονται στά χρόνια.Στό μαύρο και το κόκκινο  σάν σβήνει ο ορίζοντας  και  η ορατότητα πέφτει στό μηδέν....Θύμάσαι? Νύχτωνε και έτρεχες πίσω από τα σκοτάδια....σάν πεταλούδα πού ψάχνει  αρώματα και σκιές μέσα στο ημίφως,νυχτολούλουδα σέ επίγειους  τεχνιτούς παράδεισους. Στα χρόνια τής μάταιης αναζήτησης ενός άπιαστου ονείρου  και μιάς κυνικής πραγματικότητας επιθημούσες  να  βρείς να μοιραστείς το πεταγμά ,μά μάταια ,ο καθένας  κρατούσε τή  τυφλή πορεία του μη βλέποντας και μη ακούωντας πέρα από τίς προσωπικές του επιθυμίες και φιλοδοξίες.Κάπου εκεί  ανάμεσα είπες να αμολύσεις στά ουράνια τή ψυχή σου... μά η πίστη πού είχες στόν εαυτό σου και η ελπίδα ότι δέν μπορεί ,θα υπάρχουν  σάν και σένα πλάσματα να συμπονούν να συμφωνούν και να χαράζουν ελπιδοφόρες πορείες, σε σταμάτησε...Στάθηκες χρόνια σε ένα μέρος χωρίς να πετας και αφουγκράστηκες   στήν  παλέτα τών ιδεών τήν παρουσία των ανθρώπων ...λίγοι οι καλοί.ελάχιστοι οι ικανοί.Τελικά όλοι  φοβούνται αλλά και όλοι να πετάξουνε θέλουν..Οταν ξαναφτερούγισες κράτησες τήν καλή σου μοίρα  για παρέα και  έφυγες  μαζί της μακριά! Τώρα στο παράθυρο αγναντεύοντας,γέμισαν τα δυό μου μάτια Θάλασσα..Κάπου εκεί η ζωή σου σε ένα παζλ και εγώ εδώ να προστατεύω τα κομμάτια του....Κάπου εκεί...Ας είμαστε  όλοι  καλά έστω και από μακριά...

Καλό βράδυ και καλό μας μήνα!!!