ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑ.

Δέν κατάλαβα πώς, ξαφνικά βρέθηκα  με πυρετό καί συνάχι...
Από την προπαραμονή μιά αδιαθεσία μία κομάρα θαρείς καί ο εαυτός δέν θέλει να προχωρήσει να δεί τίς μέρες πού θάρθουνε  τι θα ακολουθήσει...
Ενας χρόνος σε λίγο  θα κλείσει ...
Δίχως μπαμπά ,χωρίς αστεία καί γέλια καί ουζάκια καί ψαρέματα καί μαλώματα καί μπερδέματα με τίς πετονιές...καί πετάξου να μού πάρεις τσιγάρα...καί κάνε ένα καφέ...καί κάνε ψιλά γιά τα παιδάκια πού θα  έρθουν να πούνε τα κάλαντα....................................................................................................................................

καί αντί να έχω ανθρώπους απέναντι μου να με κοιτάζουν ΄΄εντρομοι μη τυχόν κάθε φορά πού θα φτερνίζωμαι πάθουνε κάτι, καθήσαμε  σπίτι  Χριστουγεννιάτικα . ..Η αγάπη  μου με κοίταζε στα μάτια να   δεί  πόσο αισθάνωμαι καλά .Καλά είμαι αγάπη μου καί γιά να στό αποδείξω όσο εσύ θα ανάβεις τη φωτιά γιά να φάμε  εγώ θα ζωγραφίζω...αυτόν τον τοίχο ..Μά είπες ότι τα χέρια σου πονάνε κάτσε μη κουράζεσαι..όχι αγάπη μου  το σώμα είναι αδιάθετο ,εγώ  θα ταξιδεύω...στίς ανοιχτές τίς θάλασσες τόν φόβο θα παλέβω....

  .καί σαν έρθει το απόβραδο το βαρκάκι μας θα γυρίζει στή στεριά

γεμάτο από καλή ψαριά!!!

Ο Φάρος μας εδώ να μας φωτίζει  γιά πάντα!!!.

Τό κρυολόγημα κράτησε λίγο...τόν πυρετό τόν έσβησε ο βαρδάρης...

Σήμερα είμαι καλύτερα!!!Η ζωγραφιά θα τελειώσει καί αυτή με τον καιρό...η πίκρα μου επίσης... Ελπίζω!!!
Καλή χρονιά σας εύχομαι  με αγάπη υγεία καί χαρά καί να μη μας λείψει ποτέ η διάθεση γιά χρωματιστά ταξίδια  στη ζωή μας.
Φιλιά.

΄Αγια Νύχτα!

Αγια νύκτα γεννήθηκε η αγάπη  καί έλαμψε άστρο λαμπρό στό στερέωμα!!!


Εύχομαι να φωτίζει γιά πάντα τήν Φάτνη τής ψυχής μας!!!

Χρόνια πολλά σας εύχομαι γεμάτα αγάπη δύναμη καί υπομονή πού μας είναι απαραίτητα γιά να αντιμετωπίζουμε τόν κάθε Ηρώδη πού θα βρεθεί στό διάβα μας...

ΑΥΡΙΟ.

Απέναντι  μου έχω τή δύση...πίσω μου τήν Ανατολή ...το  πιό γλυκό  καί ζωντανό μου όνειρο ...... πάει να σβήσει...
Τό αποχαιρετώ μέ ένα φιλί...
Εδώ τώρα βραδιάζει, τό φώς τής κάμαρας αλλάζει.... μετά τα κόκκινα καί τα μαβιά θα πέσουν τα σκοτάδια...Δέν θέλω φώτα τεχνιτά ,ούτε ανθρώπους πού ζούνε μηχανικά...
Πρέπει να μάθω να ζώ στά σκοτεινά... Συντροφιά μου θα έχω τα φιλιά πού χάρησα ...καί το αύριο πού δεν λαχτάρισα θε νάρθει .....

Πλάι στο κύμα.

Στό φανάρι είχε φρακάρει η κυκλοφορία από κάτι έργα πού κόψανε τον δρόμο στα δύο.....Επρεπε να γυρίσω πίσω ...φτού ...΄΄εφριξα.....γιά να κάνω τα ψώνια μου θα μού βγεί η ψυχή...Εφτασα στό σταυροδρόμι...κόκκινο το φανάρι.Δεξιά πάει στο Μάρκετ αριστερά στή Θάλασσα...Αχ η θάλασσα αχ τα κυματάκια της ο παφλασμός τους πόσο με ξεκουράζουνε με ανακουφίζουνε με λυτρώνει ο ήχος τους θαρείς από γήινα δεσμά,νερό ,νερό γαλάζιο μου νεράκι ..καί τα πουλιά  μαζί και τα πουλιά οι γλάροι    οι ελεύθερες κραυγές τους ....Τό φανάρι άναψε πράσινο και  έστριψα  αριστερά!!!

Μή με ξεχνάς...να 'ερχεσαι στα όνειρά μου.

Σε θυμάμαι όπως παλιά ,τότε πού οι θάλασσες σε προσμένανε να τής αρμενίσεις ...

Κάθε μέρα ψάρια μας κουβαλούσες...

 Σε θυμάμαι σάν το βράχο πού πάνω έσπαγαν τα κύμματα  και εσύ γελούσες δυνατα και έλεγες ,ας έρθουν και θα δούνε

Μή φοβάσαι τίποτα μού έλεγες ...τα πάντα γίνονται για το χρήμα γιατί έτσι νομίζουμε ότι κατέχουμε έξουσία ...στήν ουσία όλοι κορό'ιδα  είμαστε και θύματα των  επιθυμιών μας...και η αγάπη ?ρωτούσα...ο έρωτας ?Όλα είναι ένα πάθος ...  όσα λιγότερα πάθη έχεις ,τόσα λιγότερα θα πάθεις.

Κάνε ενα καφέ τώρα  και έλα να καπνίσουμε ένα τσιγάρο...και μη βιάζεσαι....καί εγώ ετρεχα να ικανοποιήσω κάθε  επιθυμία .Ζούσα μαζί σου!!!Ταξίδευα!!!Κάθε φορά και μιά περιπέτεια καθε περιπέτεια έγραφε  και μια μικρή αξέχαστη ιστορία στο βιβλίο της ζωής μαςΑύριο θα φύγουμε πρίν ξημερώσει μού έλεγες  και καθώς  κοιτούσα και δεν  μιλούσα χαμογελούσες  και ρωτούσες Ε???Δέν θα ξημερώσει αυριο???

Δέν θα έχει καλύτερο καιρό???

Δέν θα φύγουν τα μαύρα σύννεφα???

Θα δείς αύριο θα είναι καλύτερα....

Πάντοτε  ήτανε!!!

'Ο Φάρος και τα τρία του παιδιά'

Περπατούσα... τα βήματα και η καρδιά ένα προορισμό είχανε...να δώ ξανά τον Φάρο και ας γνώριζα ότι  ήτανε κλειστός παρατημένος έρημος..σβηστός...Ο Φάρος και απέναντι τα τρία του παιδιά έτσι  μας έλεγε η Μαμά καθώς πηγαίναμε τόν καθημερινό μας περίπατο...Λύγισαν τα πόδια μου καθώς τα είδα από μακριά να γέρνουνε...
Υποκύπτουν τα κτήρια εμπρός στής θάλασσας τα πόδια... .αργά και σιγανά γονατίζουν  σαν  άνθρωποι ανήμποροι γερασμένοι...παραμελημένοι....Ποθούσα να ξαναβρεθώ εκεί που μεγάλωσα εκεί πού έμαθα να αναπνέω .να αγαπάω να ζώ...να κολυμπάω..και ας μην ήτανε κανείς εκτός απ'τα χαλάσματα να με περιμένει..και όμως...το πρώτο πράγμα πού αντίκρυσα  στή ακτή ήταν το πυθάρι τών ευχών μας..Τό πυθάρι μας..Σπασμένο,ξεβρασμένο στήν  όχθη..Θυμάμαι...Κάθε μου μέρα και μια γραφή σ'ενα μικρό χαρτάκι  καί μιά ευχή κάθε ευχή και μιά προσδοκία , μιά προσευχή ,μια προσμονή ,μιά ανοικτή πόρτα στα σκαλοπάτια των ονείρων ...Νά  γίνει αυτό και εκείνο και το άλλο γέμιζε το πυθάρι μου όνειρα και ελπίδες.Αδέλφια,φίλες, φίλοι ,γνωστοί και άγνωστοι γίνωνταν θεατές στο παιχνίδι τών ευχών  και ο Φάρος εκεί να μας φωτίζει να μας προστατεύει γιά να πραγματοποιούνται όλα όσα θέλησαμε...Τί έγινε και μετά τόν παρατήσαμε?Γιατί φύγαμε?Γιατί όταν μετά από όλα οσα θέλαμε και αποκτήσαμε στόν Φάρο δεν γυρίσαμε?Γιατί ένα ευχαριστώ ποτέ δεν τού είπαμε..?..Πόσο αχάριστα και εγωιστικά φέρθηκαμε στό μόνο αληθινό φώς της ζωής ...Το πιθάρι των ευχών μας έσπασε  και τώρα πιά  όνειρα δέν γεννάει ..και ο Φάρος  δυστιχώς  κλειστός θα παραμείνει....δυσβάσταχτα αντέχω τήν ερειπωμένη παρουσία του...Θά κλείσω  ακόμα εναν κύκλο της ζωής  στην άμμο. ..  Φεύγωντας θα πάρω  γιά πάντα μέσα μου το φώς του ...

'Προσμονή'

Η κάφτρα του Ηλιου έμμελε να σβήσει  σε λίγα λεπτά...ο Ουρανός έκανε το τελευταίο τσιγάρο και μου έστειλε σινιάλα με τόν καπνό...

  ...Σήμερα το βράδυ  θα κάνει κρύο ...Ας κάνει σκέφτηκα...

και προσευχήθηκα....

Aγναντεύοντας...

Κάπου εκεί ..είσαι και εσύ.Μέσα στόν ήλιο πού βουλιάζει αργά και σέρνει μαζί του  τίς στιγμές τα λεπτά...τα δευτερόλεπτα ...τίς συνήθειες μας ...βραδιάζει σε λίγο...

• 
  
  Κάπου εκεί βρίσκεσαι,στα χρώματα  πού πνίγονται στά χρόνια.Στό μαύρο και το κόκκινο  σάν σβήνει ο ορίζοντας  και  η ορατότητα πέφτει στό μηδέν....Θύμάσαι? Νύχτωνε και έτρεχες πίσω από τα σκοτάδια....σάν πεταλούδα πού ψάχνει  αρώματα και σκιές μέσα στο ημίφως,νυχτολούλουδα σέ επίγειους  τεχνιτούς παράδεισους. Στα χρόνια τής μάταιης αναζήτησης ενός άπιαστου ονείρου  και μιάς κυνικής πραγματικότητας επιθημούσες  να  βρείς να μοιραστείς το πεταγμά ,μά μάταια ,ο καθένας  κρατούσε τή  τυφλή πορεία του μη βλέποντας και μη ακούωντας πέρα από τίς προσωπικές του επιθυμίες και φιλοδοξίες.Κάπου εκεί  ανάμεσα είπες να αμολύσεις στά ουράνια τή ψυχή σου... μά η πίστη πού είχες στόν εαυτό σου και η ελπίδα ότι δέν μπορεί ,θα υπάρχουν  σάν και σένα πλάσματα να συμπονούν να συμφωνούν και να χαράζουν ελπιδοφόρες πορείες, σε σταμάτησε...Στάθηκες χρόνια σε ένα μέρος χωρίς να πετας και αφουγκράστηκες   στήν  παλέτα τών ιδεών τήν παρουσία των ανθρώπων ...λίγοι οι καλοί.ελάχιστοι οι ικανοί.Τελικά όλοι  φοβούνται αλλά και όλοι να πετάξουνε θέλουν..Οταν ξαναφτερούγισες κράτησες τήν καλή σου μοίρα  για παρέα και  έφυγες  μαζί της μακριά! Τώρα στο παράθυρο αγναντεύοντας,γέμισαν τα δυό μου μάτια Θάλασσα..Κάπου εκεί η ζωή σου σε ένα παζλ και εγώ εδώ να προστατεύω τα κομμάτια του....Κάπου εκεί...Ας είμαστε  όλοι  καλά έστω και από μακριά...
  
  
  

Καλό βράδυ και καλό μας μήνα!!!

πελαγοδρομούμε...χωρίς Δημοκρατία...

Χάσαμε αιώνων διδασκαλία χάσαμε αιώνων ζωή.Ελευθερία,λέξη άγνωστη βαριά σκληρή σάν τον πέλεκυ πού γέρνει πάνω από το κεφάλι   πού ποτέ δέν έμελε να σηκώσεις...και αν λίγο τα κατάφερες στη μιά σου μεριά να σταθείς έμελε η άλλη να σου τα καταστρέψει ..Ελευθερία, Ισότητα, Σεβασμός...
Αυτό πού δέν κατάφερε κανένα φυσικό φαινόμενο στήν Ελλάδα τούς τελευταίους αιώνες το  κατάφερε ο Λαός της..τα τελευταία μεταπολεμικά χρόνια.Νά τήν εξαφανίσει. σχεδόν..να ισσοπεδώσει όλες τις αξίες της στο βωμό τού χρήματος...χρόνια ακούω διαφορετικές ιδεολογίες λέγανε ...και ποιά ειναι η μία και ποια η άλλη?
Ποιόν θεό πιστεύουν οι έλληνες?Καν δέν πιστευουνε ειδολολάτρες είναι...Δυο θεοί κουδουνίζουν τα μιαλά τους τόν έναν λένε χρήμα..τόν άλλον δόξα...
Σαν ελληνίδα δέν νιώθο καθόλου  σίγουρη ...ούτε κάν το πώς με αποκαλούν οι ξένοι Γκρεεκ? Oxι τους λέω Ελλάς ελληνίδα  είμαι, οι τούρκοι μάς αποκαλούσαν έτσι το 1821...πόσοι πέρασαν  και τι μα ς αφησαν και τι μας πήραν  ...Επειτα από  τόσα δεινά πού πέρασε η χώρα εξ αιτίας τού εμφυλίου κάπιοι ακόμα χωρισμένους μας θέλουνε εμείς μαλλώνουμε και τα τσακάλια χαίρονται ...ετσι σιγά σιγά μας ροκάνισαν οι ξένοι και τίποτα στο τέλος δέν θα μέινει για τά παιδιά σου τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιων μας και η δημοκρατία θα είναι μόνο στα βιβλία και τα μουσεία θα κοκορεύονται κάπιοι πού πρώτοι ανακάλυψαν τήν αξία μας και  μας σκλάβωσαν και εμείς πού γεννηθήκαμε στό λίκνο του πολιτισμού τού κάλλους και τών τεχνών καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και φιμωμένα στόματα θαρείς και αν το παιδί δεν καθήσει σε αμάξι πού λέει τζάμι ανοιξε δεν θα μεγαλώσει...και αν δεν φοράει αντιτας δεν θα τρέξει....
Ας χορέψουμε το λοιπόν τον χορό  τους εν γνώσει μας ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στήν Ελλάδα και εδώ πρέπει να προοδεύσει για το καλο όλων τών καιρών...που έπονται...
Οσοι πιστοί παραμείνατε Ελληνες!

Το Μήλο κάτω από την Μηλιά...

Μηλιές ,Μηλιές γεμάτες κλώνους φορτωμένους με καρπούς ζουμερους και μυρωδάτους..Μηλιές κατάφορτες με γνώσεις του καλού και του κακου .. Μηλιές που ακούν τον Ανεμο και τα βάζουν μαζί του.Μηλιές που θα ζήσουν θα ευδοκιμήσουν και πάντα θα έχουνε μια θέση να ζήσει και το σκουλικάκι τους...Μηλιές ευγνομονούσες, φιλότιμες, χαρισματικές, ευεργετικές, πού προσφέρουν τον υγιή καρπό τους και μιλιά δε λένε !!!

Περαστικός είναι καί θά είναι...

Τα σύννεφα αλλάζουνε μορφές ταξιδεύοντας..

Τα σύννεφα !!!Από παιδί μου άρεσε να απολαμβάνω την ώρα τού δειλινού τα σχήματα και τα χρώματα,τα έβρισκα θαυμαστά,φανταστικά .Καράβια,γλάροι,μορφές γελαστών ανθρώπων,χέρια πού ενώνονται και χαιρετιούνται εγκάρδια ,άγγελοι πού φτερουγίζουν ,γυναίκες πού δακρύζουν,πουλιά πού χάνονται στη δύση,προβατάκια πού βόσκουνε αμέριμνα η τεράστιοι κροκόδειλοι πού χάσκουν με ανοικτό το στόμα και πορφυρίζουν στό πέρασμα της κατακκόκινης ηλιαχτίδας...Πόσες ουράνιες παραστάσεις απεικονήσεις μιάς φανταστικής σκιτσογράφου πού καθώς εδώ καί χρόνια τήν παρακολουθώ μου έμαθε να περιμένω να αλλάξει ο καιρός και όχι ο Ανθρωπος .Τα σύννεφα είναι περαστικά ,είναι άστατα,είναι πολύχρωμα και παιχνιδιάρικα ,γίνονται και κλαψιάρικα γίνονται και γκρινιάρικα γίνονται και απειλητικά,και όλα αυτά καθώς μας προσπερνάνε,σαν βασανάκι μας καθημερινο... σαν τις ξαφνικές τις μπόρες,πού μάταια ψάχνεις και πουθενά απάγκιο ...[δ] εν.. έχεις...

Τα σύννεφα αλλάζουνε μορφές ταξιδεύοντας ...και κουβαλάνε επάνω τους τού κόσμου τις αποσκευές ...τα δάκρια καί τά χαμόγελα του...

Τα όνειρα των ανθρώπων οι επιθυμίες και οι ευχές σε συννεφάκια αρπάζονται και ταξιδεύουν στο Σύμπαν για να πάνε ψηλά.

Γιατί μόνο Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος εξελίσσονται οι διαθέσεις και οι προθέσεις μας[λέω]

Σέ όλους και ιδιαίτερα σε οσους δεν αντέχουν τίς κακοκαιρίες , τίς μονότονες καί σκοτεινές μέρες και νύκτες τού χειμώνα...Ευχωμαι καλό μας μήνα καί νά ανακατεύουμε πιο συχνά τήν παλέτα τών χρωμάτων πού κρύβουμε μέσα μας γιά να τα κάνουμε ολα πιο φωτεινά!

Δίχως Επιστροφή...

Είχε μιά απόλυτη ευθεία η όχθη πού μέ γέννησε,μιά αλλόκοτη ισιάδα γιά ποτάμι...

Είχε μουσικές ή όχθη πού μέ έθρεψε...μουσικές αλαργινές πού μιλούσαν γιά μιά πατρίδα άλλη...

Είχε πλάσματα πού τή γή δέν πατούσαν,μόνο δίπλα μου πετούσαν καί μου τραγουδούσαν...Ολα χαμογελούσαν...

Πιό κάτω είχε μιά στροφή πού μόνο κάπιοι άλλοι τολμούσαν να περάσουνε ...να βρούνε λένε ΄τη πηγή νά πιούν τό αθάνατο νερό ποτέ νά μή γεράσουνε...

Ναί...Εχει πιό κάτω μιά στροφή μού έλεγε ό Πατέρας μά άν

θελήσεις γιά να πάς ένα σού λεω μόνο...Δέν έχει επιστροφή...

Ανεμοχάδια.........

Στό πρώτο φώς τής χαραυγής....Μιά παραλία άδεια...



Μά, καταμεσής στό πέλαγος αρμένιζαν καράβια!!!



Καράβια πού τα χαίδευε Ανεμος χρυσομάλλης!!!



Από τα πέρα, τα βαθιά, τής Θάλασσας τά σπλάχνα,καράβια μάς προσπέρασαν...
δίχως νά βγάλουν άχνα...




Αθόρυβα καί σιγανά.Τά απόνερα τους έφτασαν στά πόδια μας μπροστά...

Γυνή καί Θάλασσα...

....Καθόμουνα δίπλα της...ο συνεχής παφλασμός της ακολουθούσε τήν πορεία της σκέψης μου ,αδιάκοπα ασταμάτητα, επαναλλαμβανόμενα ...Έλα φύγε, Ελα φύγε,Ελα φύγε....Καθόμουνα σέ εκείνη τη θέση διπλωμένη στα γόνατα καί παρατηρούσα όλο εκείνο τό μεγαλείο ,τό αδιάκοπο πήγαινέλα ...Από την άμμο τη ψιλή ίσαμε με όλη της τήν επιφάνεια η Θάλασσα αστραφτοκοπούσε....χιλιάδες λάμψεις ....λέξεις καί μουρμουρητά... αναπάντεχα απροσδόκητα καί ξαφνικά...
Οτι τήν άγγιζε αντιδρούσε καί εγώ γιαλός της ....Κάθε μέρα θάλασσσα...καί εγώ νά της μιλάω...
Επιτέλους είχα κάπου να τα πω ,χωρίς να σταματάω...

καί ο Ναυτίλος απαντούσε...













Μοιάζεται...Σάν δυό σταγόνες τής βροχής ,πού τό ποτάμι της ζωης μαζί, σας ταξιδευει ....

Μοιάζεται....Θαλασσα εσύ Γυναίκα αυτή τό Πυρ ας περισεύει...

Καλημερα ...Πατριδα...

Νάμουν στο Αιγαιο γλαρος...

Στο Αγγελοχωρι Φαρος...

Ν'αμουν πετρα Σαντορινης...

και ουζακι Μυτιληνης...

Ξυπνα...ερχωνται ανθρωποι...

...ξυπνα σου λεμε...θα μας δουν θα μας κυνηγησουν


...Ξυπνα να παμε αλλου... οι ανθρωποι ειναι


αδιστακτοι οτι δεν κατανοουν το φοβουνται και το εξοντωνουν


τιποτα δεν μενει ορθιο στη βλακωδη μανια τους για


κατακτηση για εξουσια για προβολη ...Ξυπνα επιτελους και μη τους ρωτας ξανα αν ο αδελφος σου ζει...δεν θελουμε να βλεπουμε συνεχως ναυαγια ...γεμισες ναυαγια τον βυθο.... και εμεις πια χασαμε την εμπιστοσυνη μας και δεν τους μεταφερουμε στη στερια...Ξυπνα να φυγουμε γιατι μας παρασυρει το ρευμα...και εμεις τωρα βρεθηκαμε στου φεγγαριου το περασμα...

Του Μαη τα χαμογελα...

Το ωραιο δεν φτανει να ειναι ανθρωπινο...Αρκει μονο να ειναι Θεικο... χαμογελατε ειναι μεταδοτικο...

Ποσος χρονος περασε?

Τιποτα κοινο δεν μας δενει πια...η ετσι νομιζω...Εσυ εισαι ενας αλλος εαυτος που μαζι του με δενει ενα παζλ απο θολες εικονες και κατι δακρυβρεχτες ιστοριες αγαπης γεματες ζηλια παθος και ορεξη για εκδικιση .Η αγαπη βγηκε βολτα σε αλλες γειτονιες χορεψε και γελασε με αλλα ματια...Η αγαπη σου απουσιαζε και απουσιαζει...

Η ζωη ειναι μυστηρια περιεργη και πορνη και αγια και εσυ ενας ανθρωπος που ξεπερασε τα ορια του ...Ετρεξες πολυ και με προσπερασες. τωρα ?Τωρα πρεπει να ερθεις λιγο πισω για να με βρεις μπροστα...και τι θα δεις...Παει το κοριτσακι ...

Ο χρονος τελειωνει...

Απομαχος Αρμενιστης δεσμιος της γης...

Τι να σας πω...Ταξιδεψα ...και εσεις το ξερετε ηδη...πως ολη η ιστορια μας γραφετε στο ταξιδι....

Τωρα οτι και να σας πω για ολα αυτα που ειδα...πολλα ταξιδια γινανε χωρις καν μια πυξιδα...

Πυξιδα ειχα τ'αστρο του και Φαρο τη καρδια μου...Αρμενιζα στα πελαγα και παντα συντροφια μου για φιλους ειχα τα πουλια ναυτες στα σωθικα μου...κλαιγαν και τους νανουριζα μεθουσαν και ξερνουσαν μα οπου και αν επηγαιναν σε μενανε γυρνουσαν...

Τωρα...εδω...στ'απονερα...Τα ισαλα μου εξω...Το δεσιμο μου με τη γη να δω ποσο θ'αντεξω...

Μου λειπουν τα ναυτακια μου ξεφτισαν τα σκοινια μου οι γλαροι μου απομειναν στερνη παρηγορια μου...Τραβηξου κι'εσυ θαλασσα ασε με να πλαγιασω μη με κρατας στ'απονερα ...ποθω να ησυχασω....

ο θησαυρος της ...

Μια παραλια ερημικη ...και εσεις τη προσπερασατε...

Δεν ειχε κοσμο δεν ειχε μουσικη...Μα ηταν ολα εκει..... εσεις τα χασαtε....

Καλως ορισες ερωτα....

Στα μύχια του Θερμαικου....

Θολος ο οριζωντας δε φτανει η ματια για να ταξιδεψεις...Φευγει και αυτη η μερα και στο περασμα της αφηνει λιγο φως ...σκαλωσε στη ηλιακτιδα και το ειδα...Ητανε ενα μικρο καραβι ...ισα που το εβλεπα αναμεσα απο τις φυλλωσιες...και περιμενα να το δω να χανεται στη αγγαλια του।κολπου Μα το καραβι ητανε αταξιδευτο...ητανε ενα μικρο καραβι που ηταν αταξιδευτο οεοε।οεοε κολλησε στα αβαθη του και εστεκε εκει...Ο ηλιος αγγαλιασε με το δεξι του χερι τον Ολυμπο και με το αριστερο το Βερμιο και μου εκλεισε το ματι...τα λεμε το πρωι...Το επομενο πρωι το καραβι ητανε ακομα εκει....και ο ηλιος αφαντος...

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ

Ας περιμενουμε την Ανασταση...Με υγεια ελπιδα και ΑΓΑΠΗ...

Το θαυμα συνεχιζεται......

Στασου στιγμη ...τοσο γοργη...τοσο γλυκια κι'ωραια...Μ'ανθη Μηλιας και Κυδωνιας να κανουμε παρεα.....

ΤΟ ΧΑΔΙ ΤΗς ΕΡΗΜΟΥ....

...Κοκκινο ζεστο κεραμιδι...πλανιωτανε και μας αγγιζε...σερνοτανε και μας ανατριχιαζε...Μας ακουμπουσε...αφηνε τα χναρια του σαν ρουζ στα μαγουλα καποιας μικρης κυριας...Εισχωρησε οπου ειχε προσβαση και μας αφησε εκπνοες απο καταιγιδες και αμμοθυελες...Εβαψε ακομα πιο κοκκινο το παθος....Ο Αερας της ερημου χαδι στα μαλια μου...και φιλι αλαργινο...

τα ψεματα...

θα φυγω σε λιγη ωρα...ο δευτερος καφες εφτασε στο τελος του και οι δουλιες του σπιτιου επισης Θα κατεβαινω στη πολη και θα μεταλλασωμαι παραλληλα για να αποδεχτω ολη τη ψευτια που κυκλοφορει ελευθερα και ανεληπως ανελεητα καραδοκει...Ας το δουμε αλλιως....

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ

Για τα ματια τα δικα μου τα Ηλιοβασιλεματα ειναι δωρα ΘΕΟΥ ανασεςΖωης μου προκαλουν εφησυχασμο των προσδοκιων καθησυχασμο των συναισθηματων κατασταλαγμο των σκεψεων....Για μενα τα ηλιοβασιλεματα ειναι στιγμη κοινης ησυχιας για τη ψυχη τη καρδια και το νου....Ειναι στιγμη προσευχης και ευχης....

η ψυχη η ερμαφροδιτη

χασαμε τη φυσικη μας υποσταση με τα δρωμενα τα καθημερινα Οανδρας γυναικα η γυναικα ανδρας....Το αλλο μισο που κρυβωτανε καλα μεσα στις μικροαστικες μας συνηθειες βγηκε πλεον στην επιφανεια Τιποτα δεν εμεινε κρυφο οι ρολλοι εχουνε αντιστραφει και οι εταιροι το δεχτηκαν.......
για μηπως η ψυχη δεν εχει φυλο....